Περιδιαβαίνοντας τα όμορφα κ γραφικά στενά της πρωινής Πάργας χθες 23 Μαΐου 2018, άκουσα έναν θρήνο δίπλα σε μια αυλή!
Μια νέα γυναίκα να κλαίει κρατώντας το άψυχο σώμα μιας γατούλας με τα μάτια της ανοιχτά για πάντα, να αναζητούν την βοήθεια ή το ΓΙΑΤΙ?
Γιατί το κάνουμε αυτό? Πως ένας άνθρωπος σε αυτό το γαλήνιο παραθαλάσσιο μέρος σκοτώνει ένα ζώο με φόλα? Πως αυτός στερεί ένα μέλος μιας οικογένειας? Ένα γατί ένα σκύλο? Τι τον ενοχλεί?
Το πιο πιθανό τον ενοχλεί η ύπαρξη του ίδιου του εαυτού του. Αυτού που μισεί ότι ζει ότι είναι ζωντανό κ διαφορετικό από αυτόν..
Καλοκαίρι έρχεται κ οι τουρίστες η κυρία πηγή εσόδων της περιοχής ,βλέπουν αυτή την νέα γυναίκα να θρηνεί ένα άκακο ζώο .Κάποια στιγμή θα θρηνήσουμε το παιδάκι που ακούμπησε με τα δάχτυλα το δηλητήριο.
Κάποια στιγμή θα θρηνήσουμε κ θα θάψουμε ότι απέμεινε από τον άνθρωπο μέσα μας ,την υπόστασή μας. Τι φταίει? Πως γίναμε έτσι? Γιατί είναι σίγουρο ότι η γατούλα με τα παγωμένα μάτια στο άπειρο δεν έφταιξε .
Υ. Γ. Η Πάργα έσβησε από τον τουριστικό μου χάρτη, αυτό είναι το όπλο μου.
Υ. Γ. Τι κάνει η φιλοζωική? Ο Δήμος, οι ιδιόκτητες καταλυμάτων?
Δεν υπάρχουν σχόλια: