Είναι στιγμές, στο πέρασμα του χρόνου, ανάλογα με την ψυχολογία μας και τις καταστάσεις που βιώνουμε, που άλλοτε βλέπουμε το ποτήρι με το νερό μισοάδειο και άλλοτε μισογεμάτο!
Η πανδημία, στα δικά μου τα μάτια, μοιάζει με κακό όνειρο που δεν έχει τέλος! Εκατομμύρια άνθρωποι, σε όλο τον κόσμο έχουν νοσήσει και ακόμη χειρότερα, έχουν χάσει την ζωή τους από τον θανατηφόρο ιό. Είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο αλλά είναι συνήθεια των ανθρώπων να εστιάζουν περισσότερο στο δικό τους το πρόβλημα. Έτσι και εγώ με την σειρά μου θα σας μιλήσω σε αυτό το άρθρο, για την πανδημία στην Ελλάδα και ακόμη πιο συγκεκριμένα για τον τόπο που ζω!
Στην αρχή της πανδημίας, ένα χρόνο πριν, κανείς μας δε είχε καταλάβει το μέγεθος του προβλήματος. Πολλοί ήταν εκείνοι που αμφισβητούσαν την ύπαρξη του ίου, που στεκόντουσαν με δυσπιστία σε όλα λέγονταν από τους ειδικούς. Στην πορεία δυστυχώς τα πράγματα άλλαξαν. Όταν τα κρούσματα αυξήθηκαν και οι θάνατοι στην Ελλάδα άρχισαν να αυξάνονται, τότε ήρθε η πρώτη καραντίνα. Η ΠΡΩΤΗ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ!
Μια πρωτόγνωρη κατάσταση για όλους μας. Κυρίως για τα μικρά παιδιά! Τι είναι αυτό που συζητούν οι μεγάλοι; Γιατί δεν μπορώ να πάω στην γιαγιά; Γιατί δεν μπορώ να παίξω με τον φίλο μου; Ποια απάντηση μπορεί να καλύψει όλα αυτά τα ερωτήματα που γέμισαν το αθώο μυαλό τους; Μετά ήρθε ο φόβος. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την θλίψη που ένιωθα, κάθε φορά που έβλεπα εικόνες από την γειτονική Ιταλία και όχι μόνο! Πλέον, έβλεπα γύρω μου ανθρώπους φοβισμένους! Τρομαγμένα βλέμματα. Παππούδες και γιαγιάδες να μην αγκαλιάζουν τα εγγόνια τους, γονείς να μην κάνουν Πάσχα με τα παιδιά τους ! Το Πάσχα μακριά από την εκκλησία ήταν ένα μεγάλο πλήγμα για όλους μας. Η πίστη ήταν πάντα βάλσαμο στην ψύχη των ανθρώπων και αυτή κρύβεται στις ψυχές μας, αλλά τίποτα δεν ήταν το ίδιο. Μεγάλη εβδομάδα δεν μπορέσαμε να πάμε στην εκκλησία, να στολίσουμε τον επιτάφιο όπως άλλες χρονιές που μαζεύαμε λουλούδια από τους κήπους και τα πηγαίναμε στην εκκλησία. Το Μεγάλο Σάββατο, οι ψαλμωδίες που άλλοτε γλύκαιναν την ψυχή μας, δεν τις ακούσαμε παρά μόνο από την τηλεόραση!
Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος! Κάποιοι τόλμησαν και στάθηκαν έξω από την εκκλησία και μετέφεραν το Άγιο φως από σπίτι σε σπίτι! ΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ έδωσε χαρά, η πίστη μας στον θεό, μας έδωσε την ελπίδα ότι κάποια στιγμή ο εφιάλτης θα τελειώσει.
Έπειτα ήρθε το καλοκαίρι. Παρόλη την μουδιασμένη εκκίνηση του τουρισμού στην όμορφη Πάργα μας, πολλοί ήταν εκείνοι που την επισκέφτηκαν για να απολαύσουν λίγες ξέγνοιαστες στιγμές. Άνθρωποι που έρχονται χρόνια, που ερωτεύτηκαν και παντρεύτηκαν στον τόπο μας. Άνθρωποι που έρχονται από παιδιά και αγαπούν την Πάργα όπως εμείς. Δυστυχώς πολλοί ήταν εκείνοι που δεν μπόρεσαν να έρθουν, με την ελπίδα ότι το επόμενο καλοκαίρι θα είναι καλυτέρα τα πράγματα με την πανδημία και θα μπορέσουν να επισκεφτούν τον αγαπημένο τους προορισμό.
Ο καιρός και το όμορφο κλίμα της πόλης, βοήθησαν να ξεπεραστεί μέχρι ένα σημείο ο φόβος. Τα όμορφα σοκάκια γέμισαν κόσμο και το κάστρο πήρε ζωή. Τίποτα δεν θύμιζε τα προηγούμενα καλοκαίρια. Έλειπαν οι μεγάλες παρέες, οι εγκάρδιες αγκαλιές και στην θέση τους υπήρχε ο δισταγμός, η απόσταση, η μάσκα! Βεβαία πίσω από την μάσκα βρισκόταν το ίδιο χαμόγελο και τα μάτια είχαν την ιδία ζεστασιά και μετά …
….και μετά ήρθε ο Οκτώβρης, ο Νοέμβρης και ήρθε πάλι η καραντίνα στην ζωή μας, τα σχολεία έκλεισαν ξανά! Αυτή την φορά τα μέτρα ήταν πιο σκληρά, η υπομονή του κόσμου είχε εξαντληθεί. Ο αριθμός των θανάτων στην Ελλάδα άρχισε να ανεβαίνει επικύνδινα και πάλι ο φόβος επέστρεψε στις ψυχές μας. Ο πόνος μεγάλος για τους ανθρώπους που έκλεισαν τα επιχειρήσεις τους, που έχασαν τις δουλειές τους. Μα μεγαλύτερος ο πόνος εκείνων που έχασαν παππού, γιαγιά, μανά, πατέρα, παιδί! Ξεκληρίστηκαν οικογένειες!
Για κάποιους λόγους στην Πάργα, είχαμε ελάχιστα κρούσματα και ευτυχώς δεν είχαμε κανέναν νεκρό. Ευλογημένος τόπος; Προσεκτικοί άνθρωποι; Τρομαγμένοι άνθρωποι…!
Αυτά είχα να πω ως εργαζόμενη, ως μάνα, ως σύζυγος και κόρη δυο υπέροχων γονιών. Σαν συγγραφέας όμως, επιτρέψτε μου να δω το ποτήρι μισογεμάτο και να μιλήσω για από μια άλλη πλευρά, πιο ρομαντική και λίγο πιο αισιόδοξη, όσο μου το επιτρέπει η κατάσταση!
Όλο αυτό το διάστημα, οι συζητήσεις για την πανδημία είναι έντονες και ο καθένας έχει την δική του άποψη. Πολλοί είναι εκείνοι που συγκρίνουν την πανδημία με εκείνην της βουβωνικής πανώλης ή με εκείνη της ισπανικής γρυπής που έφεραν και οι δυο μεγάλες κοινωνικές και οικονομικές ανακατατάξεις σε όλο τον κόσμο. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, όπως και τότε, έτσι και τώρα οι πληγές που άνοιξαν από τον φονικό ιό, δύσκολα θα κλείσουν και θα περάσουν πολλά χρόνια για να ξεχαστεί ο φόβος και όλα όσα ζήσαμε.
Αν ρίξουμε όμως μια ματιά γύρω μας, θα δούμε και κάποια όμορφα πράγματα. Στην πρώτη καραντίνα , υπήρξαν κάποιες στιγμές που ένιωσα ότι η γη σταμάτησε, ο χρόνος πάγωσε, ότι η φύση καθάρισε! Επιστρέφοντας τα βράδια από την δουλειά, πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια που κάνω την ίδια διαδρομή, ένιωσα ότι υπάρχει απόλυτη ησυχία. Στην άκρη του δρόμου κάθε βραδύ, ακόμη και μέσα στην πόλη, έβλεπα μικρά ζωάκια να με κοιτούν ήρεμα, δίχως να φοβούνται από τα πολλά αυτοκίνητα, λες και κάποιος τα βοήθησε να βρουν την ησυχία τους.
Στις καθημερινές μου βόλτες για περπάτημα πλέον συναντώ πολύ κόσμο. Οι άνθρωποι ήρθαν πάλι κοντά στην φύση, την αγάπησαν, ένιωσαν την ανάγκη να έρθουν σε επαφή μαζί της για να πάρουν καθαρό αέρα, να αναπνεύσουν κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά! Να πάρουν ζωή από αυτήν. Για να περάσει δημιουργικά ο χρόνος τους, ασχολήθηκαν με τα χωράφια, με τους κήπους, με τις αυλές τους. Έτσι βλέπεις την Πάργα να έχει μια άλλη εικόνα, πιο καθαρή και πιο όμορφη από ποτέ.
Το πιο σημαντικό μάθημα που πήραμε από την πανδημία είναι, ότι εκτιμήσαμε τα απλά, τα καθημερινά. Όλα όσα θεωρούσαμε δεδομένα και ήρθε η πανδημία να μας μάθει ότι δεν είμαστε τόσο ισχυροί όσο πιστεύαμε! Εκτιμήσαμε την αγκαλιά των δικών μας ανθρώπων, την παρέα των φίλων μας , την δουλειά μας , την υγεία μας και όλα όσα μας χάρισε η φύση και ο θεός.
Και να..το Πάσχα πάλι πλησιάζει. Ένας χρόνος με που ζούμε αυτό το κακό όνειρο! Τώρα ξέρουμε ότι τίποτα δεν θα είναι το ίδιο! Ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον, μάθαμε να προσέχουμε, ήρθε το εμβόλιο! Αλλά ο φόβος υπάρχει! Μας ακολουθεί. Πρέπει όμως να συνεχίσουμε και σύμμαχο την πίστη μας αλλά και το παρελθόν μας να κάνουμε υπομονή. Να πάρουμε θάρρος από τις όμορφες στιγμές που έχουμε ζήσει και από την αγάπη των ανθρώπων που μας περιβάλλουν και να προσπαθήσουμε για ένα καλύτερο αύριο.
Τελικά είναι στην κρίση μας αν το ποτήρι είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο!
Καλό Πάσχα με υγεία για όλο τον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια: