Του Πάνου Κοσμά
Ζούμε σε μία εποχή που είναι λογικό να μιλάμε για την πιθανότητα μιας ολοκληρωτικής οικολογικής καταστροφής. Τόσο η κοινωνία όπως γνωρίζουμε όσο και η επιβίωση του πλανήτη κινδυνεύουν.
Ωστόσο η κοινωνική δράση για την αντιμετώπιση είναι βασανιστικά αργή. Η κοινωνία μας επί αιώνες έβλεπε την ελευθερία ώς ένα μηχανικό παράγωγο της τεχνολογικής καθυπόταξης της φύσης, καθώς και μιας κοινωνικής οργάνωσης στα πλαίσια της οποίας κάθε άτομο ενθαρρύνεται να επιδιώκει το δικό του συμφέρον, αδιαφορώντας για τις ευρύτερες φυσικές ή κοινωνικές επιπτώσεις.
Η εργασία και η γη λογίζονται ως εμπορεύματα, οι άνθρωποι ανάγονται σε παραγωγούς και καταναλωτές.
Η επιθυμία για αγαθά θεωρείται ακόρεστη. Η ελευθερία περιορίζεται στο δικαίωμα επιλογής μεταξύ ανταγωνιστικών εναλλακτικών προϊόντων.
Η κυρίαρχη οικονομική επιστήμη αδυνατεί να κάνει ακόμα και τα πρώτα λίγα βήματα προς μία κατανόηση των ποιοτικών αλλαγών της φύσης από τις οποίες σε τελική ανάλυση εξαρτάται η οικονομία.
Ο κεντρικός θεσμός κοινωνικού ελέγχου στον κόσμο είναι αυτός της αγοράς. Τα άτομα εκλαμβάνονται κυρίως με όρους των αγοραίων ρόλων τους και η ίδια η αγορά παρουσιάζεται ως η κυρίαρχη αποκαλούμενη «φυσική» δύναμη στην κοινωνία. Στην καλύτερη περίπτωση οι άνθρωποι υποβιβάζονται «σε εύθυμα ρομπότ».
Η βάρβαρη καπιταλιστική ανάπτυξη πού στηρίχθηκε στους υδρογονάνθρακες έχει δημιουργήσει ανυπέρβλητα προβλήματα στο περιβάλλον που οδηγούν σε ακραία φαινόμενα μόλυνσης χωρίς επιστροφή.
Το τελευταίο διάστημα η περιοχή μας το Ιόνιο αλλά κι άλλες περιοχές της χώρας και της ευρύτερης περιοχής της ανατολικής Μεσογείου έχουν μοιραστεί σε οικόπεδα για έρευνα και άντληση υδρογονανθράκων στις μεγαλύτερες εταιρείες του πλανήτη που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το μέγιστο κέρδος.
Οι κίνδυνοι από αυτή τη δραστηριότητα είναι πολλαπλοί λόγω και της μεγάλης σεισμικότητας της περιοχής μας.
Η εμπλοκή και τα συμφέροντα γιγάντιων εταιρειών αλλά και των γύρω χωρών για τον έλεγχο και την αξιοποίηση των κοιτασμάτων και των δρόμων της ενέργειας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε πολεμικές συρράξεις.
Πώς απαντούν στο πρόβλημα Νέα Δημοκρατία- ΚΙΝΑΛ- ΣΥΡΙΖΑ Ταυτίζονται και εκχωρούν στα πολυεθνικά συμφέροντα όλο τον ελλαδικό χώρο δημιουργώντας ένα οικονομικό – οικολογικό πολιτικό έγκλημα.
Σε αυτό το έγκλημα ταυτίζονται στο νησί μας βουλευτής, δήμαρχοι και θεσμικοί παράγοντες οδηγώντας στην περιοχή μας σε μία εν δυνάμει οικολογική βόμβα.
Η όλο και μεγαλύτερη ακόρεστη λογική για κέρδη θα μεγιστοποιήσει το πρόβλημα στο μέλλον οδηγώντας ξανά και ξανά σε ακόμη μεγαλύτερες παρεμβάσεις με ανεξέλεγκτες συνέπειες για την ίδια μας την ανθρώπινη ύπαρξη.
Η καπιταλιστική μηχανιστική ταξική κοινωνία έχει πάρει ένα δρόμο στον οποίο «η καθυπόταξη της φύσης σημαίνει την καθυπόταξη του ανθρώπου».
Συνεπώς η υπεράσπιση του περιβάλλοντος απαιτεί τελικά ρήξη με τον κυρίαρχο καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής χρειάζεται μία μακρά επανάσταση (με την ελπίδα να μην είναι πολύ μακρά) κατά την οποία υπάρχει η δυνατότητα να επικρατήσουν άλλες διαφορετικές αξίες που δεν θα συνδέονται με τον ανταγωνισμό μιας οικονομίας που έχει αποκλειστικό στόχο το χρήμα. Αυτό που χρειάζεται είναι ένα σύστημα παραγωγής δημοκρατικό οργανωμένο σε συμφωνία με τις ανάγκες των άμεσων παραγωγών και του συνόλου των ανθρωπίνων αναγκών, οι τελευταίες πρέπει να γίνουν αντιληπτές ως συνδεδεμένες με τη βιωσιμότητα της φύσης.
Η παραγωγή μπορεί να χαρακτηριστεί μη αλλοτριωτική μόνο όταν προάγει την ευημερία όλων και μόνον όταν ικανοποιεί την ανθρώπινη ανάγκη για μία βιώσιμη και υπό αυτή την έννοια μη εκμεταλλευτική σχέση με την φύση.
Δεν υπάρχουν σχόλια: