Δεν γνωρίζουν πολλοί το βίο του αγίου Χρήστου από την Πρέβεζα της Ηπείρου, που εορτάζεται η μνήμη του στις 5 Αυγούστου και ο οποίος είναι θαυματουργός.
Τι και αν είναι άγνωστος στους ανθρώπους, τον αντάμειψε, όμως, και τον δόξασε ο Θεός, αφού η ψυχή του, μέχρι θανάτου, ξεχείλιζε από την παρουσία Του μέσα της.
Τα πνευματικά του αισθητήρια λειτουργούσαν τέλεια, γιατί από την παιδική του ηλικία γαλουχήθηκε με την Ορθόδοξη Χριστιανική διδασκαλία και ανατράφηκε σε μια ατμόσφαιρα Χριστιανικών παραδόσεων.
Έτσι και ως ναυτικός, αυτό το επάγγελμά του, η καρδιά του ήταν αιχμαλωτισμένη από τη μεγάλη και ατέλειωτη αγάπη του Θεού.
Αυτή η αγάπη του ήταν η βασική αιτία, που οδηγήθηκε στο μαρτύριο. Οι γενίτσαροι του επιτέθηκαν με ύβρεις για την πίστη του.
Ο Χρήστος άφοβα τους απάντησε ότι διάλεξε το Χριστό και όχι τους αντίχριστους. Τι γενναιότητα! Από πού την άντλησε;
Από τη βεβαιότητα ότι ο Χριστός βρισκόταν στο πλευρό του ως προστάτης και βοηθός. Ως χειραγωγός και εμπνευστής. Αγρίεψαν ακόμη περισσότερο οι γενίτσαροι.
Τον χτύπησαν άγρια, με μανία. Αυτός, όμως, δεν έσκυψε το κεφάλι, δεν υποτάχτηκε. Γιατί η αγάπη του για τον Χριστό δεν ήταν, όπως των περισσότερων ανθρώπων, περιστατική και ολιγόχρονη.
Ήταν αγάπη παντοτινή. Δεν ήταν ατελής, αλλά τέλεια. Αγάπη, που του έδινε το αίσθημα της ασφάλειας.
Αγάπη, που ερχόταν ως αντίρροπο στους κινδύνους, στους πειρασμούς, στους διωγμούς, που δοκιμάζουν οι εκλεκτοί, από μέρους των εχθρών του Χριστού.
Τελικά τον έκαψαν ολοζώντανο, χωρίς από τα χείλη του να ακουστεί ούτε ένα αχ, παρά μόνο το «Πιστεύω εις έναν Θεόν...», δηλαδή το σύμβολο της πίστης.
Δεν φτάνει, που τον έκαναν ολοκαύτωμα, τόση ήταν η εκδικητική τους μανία, που άφησαν το σώμα του άταφο για έναν ολόκληρο μήνα. Η χάρη του Θεού επέτρεψε όχι μόνο να μην αλλοιωθεί, αλλά και να θαυματουργεί.
Ο Άγιος Χρήστος από την Πρέβεζα μας προτρέπει να βάλουμε στη ζωή μας το Χριστό, χωρίς επιφυλάξεις. Μας βρίσκουν δύσκολες ώρες και μπόρες μεγάλες.
Συμφορές μας επισκέπτονται. Πολυποίκιλα βάσανα φορτώνονται στο κεφάλι μας. Οι καρδιές μας πληγώνονται, γιατί η μοχθηρία οργιάζει. Η κακία γύρω μας ξεχειλίζει.
Ποιον έχουμε, στον οποίο μπορούμε να προστρέχουμε; Να ανυψώνουμε τα δακρυσμένα μάτια μας και την πονεμένη ψυχή μας;
Οι άνθρωποι, συγγενείς, φίλοι, γνωστοί, οτιδήποτε και να είναι, έστω και αν δεν μας δημιουργούν προβλήματα, σίγουρα δεν μπορούν να μας τα επιλύσουν. Ποιος άλλος απομένει, παρά μόνο ο Χριστός;
Δεν υπάρχουν σχόλια: