Σε συνέχεια του πρώτου επεισοδίου της προηγούμενης Παρασκευής, σας παρουσιάζουμε σήμερα το δεύτερο επεισόδιο της e - λογοτεχνικής σειράς μυστηρίου του James Antoniou και αναμένουμε τα σχόλιά σας στο patatoykos@gmail.com. Η περιπέτεια μόλις ξεκίνησε!
Περιπέτεια στην Πάργα «2ο Στάδιο: όλα ξεκινούν.»
Η επόμενη μέρα ξεκίνησε με μια και μόνο σκέψη στο μυαλό μου. Να τον πάρω τηλέφωνο ή όχι; Φυσικά, όπως ορίζει ο νόμος του Μέρφι, έκανα τη χειρότερη δυνατή επιλογή. Όχι απλά τον πήρα τηλέφωνο, αλλά κανόνισα να βρεθούμε και για καφέ.
Από όσα θυμόμουν από τις συζητήσεις του με τον πατέρα μου, ο Ιερεμίας προερχόταν από κάποια παλιά, οικονομικά ισχυρή οικογένεια της Αθήνας. Πάρκαρα το αυτοκίνητο στο απέναντι πεζοδρόμιο και έσβησα τη μηχανή. Για να δούμε σκέφτηκα. Αν σε πιέσω θα κάνεις κάποιο λάθος;
Είχε ξυπνήσει μέσα μου ο συγγραφέας και έπλαθα σενάρια, στα οποία φυσικά ο νικητής ήμουν πάντα εγώ. Πέρασα το δρόμο με την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά και χτύπησα το κουδούνι, δίπλα στη μεγάλη μεταλλική εξώπορτα. Ακούστηκε ο συνήθης ηλεκτρικός ήχος και έσπρωξα την πόρτα. Τί διάολο, σκέφτηκα, πάνω από το θυροτηλέφωνο περίμενε;...
Ο κήπος ήταν προσέχτηκα διαμορφωμένος και τα λουλούδια χωρισμένα κατά είδος. Για κάποιο λόγο, παρόλο που ο κήπος ήταν υπέροχος, γεμάτος χρώματα και ευωδίες, αυτή η τόσο τέλεια τοποθέτηση των πάντων στη θέση τους, με έκανε να αισθάνομαι κάπως άβολα. Αισθανόμουν ότι το μόνο εκτός τόπου αντικείμενο εκεί μέσα ήμουν εγώ και πως, με κάποιο περίεργο τρόπο, χαλούσα την αρμονία.
Όταν άνοιξε η πόρτα, με υποδέχτηκε με τη φορμούλα του, πιο φιλικός από ποτέ και με ένα εγκάρδιο χαμόγελο που με έκανε να αισθανθώ βλάκας για όλα όσα υπέθετα.
Περάσαμε στο σαλόνι και μου έδειξε με το χέρι του μια πολυθρόνα. Γύρισε προς το μέρος μου και το εγκάρδιο χαμόγελο είχε εξαφανιστεί, λες και δεν είχε υπάρξει ποτέ. Έκατσα στο σημείο που μου υπέδειξε και αισθάνθηκα μια ανατριχίλα στο σβέρκο μου.
Ο Ιερεμίας κάθισε απέναντι μου και παρόλο που το πρόσωπό του ήταν πια ανέκφραστο, στα χείλη του υπήρχε μια υποψία ειρωνείας. Ο αλήτης νομίζει πως είναι τόσο έξυπνος που δεν κινδυνεύει από κανέναν, σκέφτηκα, σίγουρος πια πως κάτι όντως δεν πήγαινε καλά.
Με την πιο αγαθή έκφραση που θα μπορούσε να πάρει το πρόσωπό του, με ρώτησε αν ήθελα καφέ.
- Σας ευχαριστώ πολύ, του είπα και τον είδα να φεύγει προς την κουζίνα.
Το δωμάτιο που εκτελούσε και χρέη καθιστικού, ήταν ουσιαστικά μια τεράστια βιβλιοθήκη. Και οι τέσσερεις τοίχοι, από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι, ήταν χωρισμένοι σε ράφια από σκούρο ξύλο και γεμάτοι βιβλία. Σηκώθηκα και άρχισα να κάνω το γύρο του δωματίου, διαβάζοντας τους τίτλους.
Στο μεγαλύτερο μέρος τους ήταν βιβλία λογοτεχνίας, αλλά ο ένας τοίχος, αυτός που είχε το παράθυρο που κοιτούσε στον κήπο του σπιτιού, ήταν γεμάτος με περιέργους τίτλους και κάποια βιβλία ψυχολογίας, υπήρχαν επίσης και κάποια βιβλία που πραγματεύονταν θέματα σχετικά με την ψυχολογία του όχλου και την πνευματική επιβολή.
Δίπλα στο ανοιχτό παράθυρο υπήρχε μια πολυθρόνα και ένα τραπέζι με ένα πορτατίφ, στην επιφάνεια του τραπεζιού ήταν ακουμπισμένο ένα ανοιχτό βιβλίο. Από το παράθυρο φαινόταν ολοκάθαρα η εξώπορτα. Ώστε έτσι με είδε και άνοιξε αμέσως, σκέφτηκα.
Το βιβλίο είχε τίτλο «Painfull Intentions», επώδυνες προθέσεις στα ελληνικά, ο δε συγγραφέας του, μου ήταν άγνωστος.
- Κοιτάζεις τα βιβλία μου Δημήτρη, ακούστηκε η φωνή του από την πόρτα. Ξέρω πως μοιραζόμαστε το ίδιο πάθος για τα βιβλία.
- Πάθος το οποίο μου το μεταδώσατε εσείς κύριε Ιερεμία, του είπα γυρίζοντας προς το μέρος του και τον είδα να κρατά ένα δίσκο με δύο ολόλευκες κούπες, γεμάτες με καφέ.
- Αυτό το δέχομαι ως κομπλιμέντο, μου απάντησε.
Ο Ιερεμίας άφησε τα ποτήρια στο τραπέζι του αναγνωστηρίου και έφερε την πολυθρόνα του κοντά στη δική μου.
- Κάτσε δίπλα μου, παιδί μου, η θέα στον κήπο είναι υπέροχη.
Έκατσα στην πολυθρόνα και πήρα στα χέρια μου τον καφέ. Η πρώτη τζούρα ήταν ελαφρώς πικρή και κοίταξα την κούπα με απορία. Ζάχαρη δεν βάζει, σκέφτηκα.
- Ξέρεις σε είδα τις προάλλες στο εμπορικό, μου είπε.
- Σας χαιρέτισα, του είπα, αλλά δεν με προσέξατε.
Το ειρωνικό του ύφος ήταν πλέον έκδηλο. Καθόταν απλώς απέναντί μου, χωρίς να μου μιλά. Αμήχανος, συνέχισα να πίνω τον καφέ που μου είχε δώσει και να κοιτάζω λίγο πάνω από τον ώμο του. Όσα ήθελα να του πω, είχαν κολλήσει κάπου μέσα στο μυαλό μου, δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη.
- Πικρός; έσπασε τη σιωπή ο Ιερεμίας.
- Ποιός; τον ρώτησα.
- Ο καφές, μου απάντησε. Ξέρεις, περιέχει ένα βότανο από την Ινδία που δρα ως μυοπαραλυτικό. Μην ανησυχείς όμως, απλά χαλάρωσε.
Αισθάνθηκα τα χέρια μου να μουδιάζουν και άκουσα την κούπα να χτυπάει το πάτωμα. Το μυαλό μου λειτουργούσε κανονικά, αλλά το κορμί μου ήταν άψυχο, μουδιασμένο, σαν να το είχαν αποσυνδέσει από τον εγκέφαλό μου. Προσπάθησα να φωνάξω, αλλά το μόνο που ακούστηκε ήταν ένας σιγανός ήχος σαν κλαψούρισμα.
- Μην αντιδράς παλικάρι μου, ακούστηκε από κάπου μακριά η φωνή του, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να επιταχύνεις την επίδραση του βοτάνου στον οργανισμό σου.
Η συνέχεια ΣΕ ΚΑΘΕ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ BOOKSTARS
ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΕΣ ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΕΣ ΣΤΟ www.bookstars.gr
E-BOOK ΣΤΟ AMAZON KINDLE ΣΤΟ www.amazon.com
Σημείωση: Τα πνευματικά δικαιώματα του λογοτεχνικού περιεχομένου ανήκουν αποκλειστικά στο www.patatoukos.com και στον συγγραφέα, και απαγορεύεται οποιαδήποτε αναπαραγωγή του, οπουδήποτε, χωρίς την έγγραφη άδεια του www.patatoukos.com και του συγγραφέα.
Δεν υπάρχουν σχόλια: