ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΑΧΑΙΡΑ
Η αναζήτηση του τέλειου κύµατος, αυτού που θα υψωθεί αρκετά µέτρα πάνω από τη θάλασσα, θα διαρκέσει αρκετή ώρα και θα γίνει αντικείµενο απόλυτης… εκµετάλλευσης για τον σέρφερ δύσκολα θα βρεθεί στην Ελλάδα.
Η λεκάνη της Μεσογείου δεν επιτρέπει τη δηµιουργία κυµάτων τόσο µεγάλων κα δυνατών που να εξάψουν τη φαντασία των απανταχού σέρφερ. Οµως, όποιος θέλει βρίσκει! Και µπορεί η Ελλάδα να µη γίνει ποτέ ο αγαπηµένος προορισµός για τους λάτρεις του αθλήµατος, αλλά σίγουρα έχει αρκετές παραλίες -άλλες σε κοινή θέα, άλλες κρυµµένες από τα µάτια των κοινών θνητών- για να ικανοποιηθούν οι ορέξεις ακόµα και ενός Αµερικανού. «Στην Ελλάδα µπορείς να κάνεις σερφ» ήταν η φράση µε την οποία έκλεινε το άρθρο του στους «New York Times» ο Αµερικανός δηµοσιογράφος και συγγραφέας Τζέιµς Νέστορ που επισκέφτηκε τις παραλίες του Λαγκούβαρδου και του Ρωµανού στην Πελοπόννησο, τις ακτές της Πάργας, αλλά και την Τήνο.
Το σέρφινγκ (surfing) είναι θαλάσσιο σπορ στο οποίο ένας αθλητής, ο σέρφερ (surfer), κατευθύνει µια σανίδα (surfboard) που κινείται µε τη δύναµη του νερού από την κορυφή ενός κύµατος και διαγωνίως προς την ακτή. Το surf ήταν για αιώνες κεντρικό στοιχείο της πολυνησιακής κουλτούρας. Οι εξερευνητές που ταξίδευαν στα νησιά του Ειρηνικού Ωκεανού ήταν οι πρώτοι που είδαν τους κατοίκους των νησιών να επιδίδονται σε αυτό το παράξενο -στα µάτια τους- σπορ και ο αξιωµατικός του βασιλικού ναυτικού Τζέιµς Κινγκ, που υπηρετούσε υπό τις διαταγές του Βρετανού θαλασσοπόρου Κάπτεν Κουκ, έκανε λόγο στις σηµειώσεις του για τους σέρφερ της Χαβάης που είχε ήδη αποικιστεί από τους Πολυνήσιους από το 400 µ.Χ.
Η κουλτούρα του σερφ εξαπλώθηκε στις ΗΠΑ και γενικότερα στις χώρες που βρέχονται από ωκεανούς και πλέον γύρω της κινείται µια ολόκληρη βιοµηχανία, ακόµα και στη µουσική. Αλλωστε, ελάχιστοι είναι αυτοί που δεν έχουν έστω ακούσει και σιγοτραγουδήσει το «Surfin’ USA» των Beach Boys.
Στην Ελλάδα πρώτος σέρφερ ήταν ο Κώστας Πικρός, στα χέρια του οποίου βρέθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’60 ένα αµερικάνικο βιβλίο για το σερφ που τον οδήγησε να φτιάξει µόνος του µια σανίδα. Η δράση του κράτησε σχεδόν 15 χρόνια (1963-76) και χρειάστηκε να περάσουν τρεις δεκαετίες από την πρώτη ελληνική σανίδα και να έρθει το 1993. Τότε µια παρέα από την Ηπειρο (Γιώργος Παπανδρέου, Κωστής και Ακης Γεραλέξης) άρχισε να σερφάρει φανατικά. Από το 2005 το σερφ άρχισε να εξαπλώνεται σε όλη την Ελλάδα: Τήνος, Ικαρία, Πάργα, Βοϊδοκοιλιά και Λαγκούβαρδος στη Μεσσηνία, Βουλιαγµένη στην Αττική και Κρήτη. Το σέρφινγκ γίνεται χειµώνα-καλοκαίρι και µάλιστα τον χειµώνα οι συνθήκες πολλές φορές είναι πιο ευνοϊκές από την άποψη των καιρικών συνθηκών. Πάντα είναι απαραίτητη η πρόγνωση του καιρού και η δηµιουργία κυµάτων κατάλληλων για να κατακτηθούν στην Ελλάδα απαιτεί ανέµους έντασης τουλάχιστον πέντε µποφόρ. Οταν φυσάει νοτιάς τα καλύτερα µέρη είναι η Αττική, η Πελοπόννησος, η Ασπροβάλτα στη Θεσσαλονίκη, η Πρέβεζα, η Πάργα. Οταν φυσάει βοριάς είναι η Κρήτη, η Τήνος, η Νάξος, η Ικαρία και η Εύβοια.
Ο εξοπλισµός υπό τις συνθήκες κρίσης που περνάει η χώρα µπορεί να χαρακτηριστεί απαγορευτικός (κάποιος που θέλει να ξεκινήσει µπορεί να αγοράσει σανίδα και στολή µε περίπου 600 ευρώ) ενώ η αναζήτηση καλών κυµάτων απαιτεί χρόνο και χρήµα.
Πάντως, στη Βουλιαγµένη τους χειµερινούς µήνες, όταν υπάρχουν κατάλληλες συνθήκες, όταν ο καιρός είναι χάλια δηλαδή για τον υπόλοιπο κόσµο, µπορεί να δει κανείς πάνω από 100 σανίδες στην παραλία.
πηγη: http://www.sentragoal.gr/article.asp?catid=39352&subid=2&pubid=129449485
Δεν υπάρχουν σχόλια: